Miłość, która wybacza. Czułość, która ratuje
Rozpoczęcie Roku Miłosierdzia
Pięćdziesiąt lat temu, na zakończenie Soboru Ekumenicznego Watykańskiego II, Paweł VI w imieniu biskupów całego świata, sporządzonymi w ciągu wielomiesięcznych prac dokumentami soborowymi, powierzył całemu Kościołowi zadanie bycia Samarytaninem „ludzkości”. Kościół „ekspert człowieczeństwa” słuchał sugestii Ducha Świętego w harmonii ze słuchaniem radości i cierpień całej ludzkości. Dokumenty soborowe są słowami dojrzałymi na fali zaangażowania duszpasterskiego, mającego na celu wyposażenie samego Kościoła, „Matki i Nauczycielki”, w skuteczne narzędzia do nadawania duszy czasowi i boskiej iskry dla chrześcijan zaangażowanych w budowanie zaplanowanego Królestwa przez Chrystus, którego obecność wśród nas urzeczywistniła się w Jego Zmartwychwstaniu.
Droga do nowego humanizmu wiedzie przez serce Chrystusa
Konferencja kościelna Kościoła włoskiego we Florencji
autorstwa Andrei Fagioli
We Florencji Dawid Michała Anioła jest uznanym symbolem piękna, choć obecnie tylko piękna estetycznego, umieszczonego w muzeum, poza jakimkolwiek kontekstem. Jest pięknie, nie ma co do tego wątpliwości. Ale on nie „mówi”. I pomyśleć, że narodził się jako symbol religijny. Dawid wyrzeźbiony przez Michała Anioła to biblijny Dawid, który pokonuje giganta Goliata, bo ma przy sobie Boga. Istotnie: w tym młodzieńcu, który powala wroga procą, jej autor widział Chrystusa, obrońcę każdego narodu, pełnię wszelkiego bohaterstwa zbiorowego, cel wszelkich pozytywnych dążeń indywidualnych.
Każda żałoba musi być poparta wiarą
Papa Francesco
W naszej katechezie o rodzinie czerpiemy dzisiaj bezpośrednią inspirację z epizodu opowiedzianego przez ewangelistę Łukasza, którego właśnie wysłuchaliśmy (por. Łk 7,11, 15-XNUMX). Jest to bardzo poruszająca scena, która ukazuje nam współczucie Jezusa dla cierpiących – w tym przypadku wdowy, która straciła jedynego syna – ale także ukazuje nam władzę Jezusa nad śmiercią. Śmierć jest doświadczeniem, które dotyka wszystkie rodziny, bez wyjątku. To część życia; jednak gdy dotyka uczuć rodzinnych, śmierć nigdy nie wydaje nam się czymś naturalnym. Dla rodziców przeżycie dzieci jest czymś szczególnie bolesnym, co stoi w sprzeczności z elementarną naturą relacji, które nadają sens samej rodzinie. Utrata syna lub córki to tak, jakby czas się zatrzymał: otwiera się przepaść, która pochłania przeszłość i przyszłość.