Wdowa objawia dwie podstawowe postawy Kościoła (oblubienicy) wobec Chrystusa (pana młodego): oczekiwanie w nadziei i pewność spotkania. Miłość małżeńska zraniona materialną nieobecnością nadal jest oczyszczana przez ból i sublimowana w pamięci, przygotowując ponowne spotkanie. Przeżywa na nowo swoje doświadczenie wewnętrznie, oświetlając je wieczną miłością. 

Życie małżeńskie jest postępową edukacją do nowego sposobu bycia, gdzie tymczasowa nieobecność naznaczona rozdzierającym bólem rozłąki ustępuje miejsca duchowej więzi, która włącza to, co już zostało doświadczone, w nowy sposób życia; w relacjach rodzinnych, zawodowych i społecznych zasiewa nową miłość, której słodycz i wielkość wykracza poza to, co widać i doświadcza się zmysłami.

Duchowy wymiar miłości rozświetla i czyni relacje płodnymi nowymi pędami, nowymi doznaniami, w których miłość Boga wypełnia pustkę samotności. Wdowa, zwłaszcza jeśli żyje doświadczeniem Ordo Viduarum, mocno przeżywa dar miłosierdzia w swoim środowisku rodzinnym, zwracając uwagę na tych, którzy tego najbardziej potrzebują i rozpalając na nowo płomień nadziei w ich sercach. Po drugie, jest otwarta na potrzeby innych poprzez stałą akcję służenia i wspierania tych, którzy nie są w stanie samodzielnie przezwyciężyć trudności życiowych i potrzebują pomocnej dłoni. Wdowa pełni rolę przyjaznej osoby, która pomaga i wspiera osoby zagrożone i znajdujące się w trudnej sytuacji. Ale gdzie znajduje siłę do tak eksponowanej misji, która nosi w sercu swoją kruchość? W jednym ze swoich objawień Jezus powiedział do św. Katarzyny ze Sieny: „Nabierz sił, a Ja stanę się potokiem”. Oto sekret: wzmacniaj się mocą Chrystusa.