autorstwa Eraldo Affinatiego

Wystarczy spojrzeć w twarz innym, aby skierować światło reflektorów na prawdziwą ścieżkę.
Nie ruszaj się, jakbyśmy byli gdzieś rozpryskaną kulą bilardową

Budowanie miejsca, w którym będziemy mogli się spotkać ze świadomością, że wszyscy jedziemy na tym samym wózku: trzeba osiągnąć to jednolite napięcie, jest to fakt kulturowy, a nie naturalny. Człowiek instynktownie ma tendencję do wycofywania się, zamykania w swoim świecie, w poszukiwaniu ochrony, w próbie uniknięcia bólu. Szkoła powołana jest do nauczania chóralnej matrycy istnienia nie tylko dlatego, że dostarcza skarbów tradycji, ale dlatego, że ucieleśnia plątaninę korzeni, z których pochodzimy.
Nauka interpretacji wydarzeń oznacza wzięcie na siebie ciężaru przeszłości, wiedząc, że każda nasza indywidualna inicjatywa jest owocem poprzedzającej nas zbiorowej pracy, do której nie możemy mieć przypadkowego podejścia. 
Na przykład w chwili, gdy piszemy lub wymawiamy jakiekolwiek zdanie, wkraczamy w wymiar werbalny, czyli system znaków, które wymyślili inni ludzie przed nami, aby uporządkować idee, wyjaśnić emocjonalne bryły, nadać sens życiu.
Dziś wszystko to często interpretuje się z perspektywy ochrony środowiska: wypalanie lasów amazońskich czy topnienie lodów Arktyki stawia pod znakiem zapytania egzystencję człowieka: naszą i przyszłych pokoleń. Jest to plastikowy dowód, który głowom państw trudno jest wziąć pod uwagę, tak jakby byli gotowi działać tylko w obliczu bezpośredniej sytuacji nadzwyczajnej, nie zastanawiając się, co może się wydarzyć za pięćdziesiąt lat. Jednak pojęcie „wspólnego domu” ma jeszcze większe znaczenie, którego nie można pominąć, ponieważ dotyczy samej natury ludzkiej kondycji, opartej, jak wiemy, na skończoności.
Tymczasowy tranzyt, do którego jesteśmy przeznaczeni, zwiększa wartość codziennego działania: temu nie da się zaprzeczyć ani wierzącemu, ani ateiście. Myślałem i mówiłem to wiele razy: nieśmiertelny nie pisałby. Komu mógłby zostawić swoje teksty? I po co je począć? Wyznaczenie ścieżki staje się zatem prawdziwym celem wstępnym, ponieważ mówienie o celu implikuje inne operacje mentalne i emocjonalne. Wykazanie obecności lub nieobecności Boga doprowadziłoby nas donikąd: istnieją inteligencje zdolne do legitymizacji każdego twierdzenia. Wystarczy spojrzeć w twarz bliźniemu, aby skierować światło na prawdziwą drogę, którą należy podążać.
Poruszamy się, jakbyśmy byli gdzieś rozpryskaną kulą bilardową: o takim stanie marzyło wielu XX-wiecznych artystów, często dając się zafascynować obrazem człowieka bez planów, zrodzonego w mule lemurów, którego przeznaczeniem jest zatopić się w pierwotnym chaosie z którego pochodzi. Ostatecznie jednak była to odpowiedź niestosowna, aczkolwiek poruszająca. 
Aby uciec od samotności, musisz budować znaczące relacje, które są częścią projektu wspólnych wartości, w przeciwnym razie zawsze istnieje ryzyko, że przyjaźń przekształci się w samodzielną więź. 
Siła ruchu społecznego nastawionego na swoją wyłączną korzyść może być niszczycielska i autodestrukcyjna, zwłaszcza gdy staje się gangiem. z tego właśnie powodu Michel de Certeau uważał, że „doświadczenie chrześcijańskie głęboko odrzuca tę redukcję do prawa grupy, co przekłada się na nieustanne zwyciężanie”. Taki jest także, jak sądzę, sens odnowy Kościoła, na który od jakiegoś czasu wskazywał papież Franciszek, z postawą południowoamerykańską i niezachwianą wiernością ewangeliczną.
„Wspólny dom” reprezentuje grunt, który mamy pod nogami w pragmatycznej intuicji niebiańskiej: w wizji Blaise’a Pascala mogła to być także fosa wraków, na której kończą się najpiękniejsze sny, byłaby to jednak energia z w którym znaleźlibyśmy pożywienie. Relacje, które tworzą się w klasie między nauczycielem a uczniami, w rezonansie z roślinnością społeczną, przez którą przechodzą, niosą w sobie napięcie ku absolutowi, z którym każdy pedagog musi się liczyć. Dlatego nigdy nie należy pozostawiać nauczyciela samego: ani w sensie praktycznym, ani duchowym.