autorstwa Ottavio De Bertolisa
Długo zastanawialiśmy się nad wodą i krwią, które wypłynęły z przebitego boku Jezusa i które są ukryte w symbolu Najświętszego Serca: widzieliśmy już, że oznaczają one niektóre z głównych wartości wyrażonych w Objawieniu. W ten sposób Jezus ukazuje się nam jako prawdziwy Baranek, czyli Nowa Wielkanoc, prawdziwe i wieczne Przymierze, dawca wody żywej, czyli Ducha Świętego, Sprawiedliwy par Excellence przebity niesprawiedliwością świata i dlatego ofiarą pokuty, wysokiej i wieczny Kapłan, który oręduje za nami u Ojca: mówiąc „Serce Jezusa”, mamy zatem na myśli to wszystko jakby w skrócie. I to by było już na tyle, bo wszyscy widzicie w tych słowach swego rodzaju podsumowanie, czyli kondensację całego Pisma Świętego.
Ale są jeszcze inne znaczenia, które chcemy zbadać, aby jeszcze głębiej wejść w kontemplację tego Serca, które naprawdę zawiera w sobie całą mądrość i naukę Pisma Świętego. Wróćmy zatem do sceny Jana w tym rozdziale. 19, dobrze wam znany: jest oczywiste, że został napisany z myślą o podobnej scenie, czyli w rozdziale. 2 Księgi Rodzaju, jak Ewa rodzi się z boku Adama, wyjętego z jego żebra; w ten sposób Chrystus ukazany jest jako nowy Adam, z którego rodzi się Kościół, uosobiony w Maryi. jest to zatem temat oblubieństwa, do którego nawiązuje Jan i czyniąc to, nawiązuje do linii bardzo obecnej zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, to znaczy do tego, przez co Bóg kocha miłością podobną do tej męża. Tak zwany „język weselny” ukazuje Jahwe jako wiernego męża Izraela aż do zazdrości, przedstawianego jako niewierna panna młoda, a nawet jako prostytutka, która obdarza swymi łaskami cudzoziemców, ale nie uznaje Tego, który pierwszy przyjął ją umiłowany i który płonie jej pragnieniem. Jest to język, który u proroków przybiera nawet surowy ton, jest tak dosadny, ale właśnie dlatego niezwykle wymowny.
Zatrzymajmy się jednak na chwilę na scenie z Ewangelii: w ten sposób umiłowany uczeń kładzie głowę na piersi Jezusa. Oto ukryty cytat z Pisma Świętego: to znaczy nie jest to jeden z jego wersetów, traktowanych dosłownie, a więc tak każdy może to łatwo poznać, ale raczej obraz. Właśnie taki obraz jest obecny w Pieśni nad Pieśniami, gdzie panna młoda mówi do pana młodego: „Połóż mnie jak pieczęć na swoim sercu, jak pieczęć na swoim ramieniu, bo miłość jest potężna jak śmierć i nieustępliwa jak świat podziemny” zazdrość” (Pnp 8, 6). W Kantyku jest to scena bardzo delikatna i głęboko ludzka: opisana jest miłość dwojga młodych ludzi, gdy ona opiera głowę na jego piersi.
Zrozum, że słowo „serce” nie oznacza tutaj boku, boku Jezusa w fizycznym znaczeniu tego słowa, ani serca jako mięśnia, tego, który znajduje się pod bokiem lub z boku, gdybyśmy mieli myśleć jak lekarze. Tutaj serce jest klatką piersiową, która ma być symbolem pełnej miłości intymności. Jezus objawia się nam jako Miłośnik w pełnym tego słowa znaczeniu, a więc zakochany aż do śmierci, Ten, który umiłował swoich uczniów „aż do końca” (J 13) i który na krzyżu podsumował całe swoje dzieło słowami „wykonało się”, czyli dosłownie „skończony, doprowadzony do końca” (J 1, 19).
Jezus jest barankiem, jest przymierzem, jest ofiarą, jest kapłanem, jest źródłem wody żywej, źródłem tryskającym, które obmywa grzech: jest też także mężem. Rzeczywiście mężem jest ten, kto oddaje swoje ciało, a nie na jedną noc; i tak Jezus daje nam swoje Ciało, Eucharystię, abyśmy i my mogli oddać Mu swoje życie, jak mówi Paweł: „Namawiam was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali swoje ciała na ofiarę żywą, świętą i przyjemną Bogu: to jest wasza duchowa cześć” (Rz 12). Zwróćmy uwagę na oksymoron, czyli zestawienie przeciwieństw: kult duchowy to ofiara ciała, najbardziej konkretna i powiązana z ciałem, jakie tylko może być, czyli z naszym życiem. On ofiarowuje nam całe swoje życie, my ofiarujemy Mu swoje: modlitwy, czyny, radości i cierpienia, które codziennie Mu ofiarujemy w tak drogiej nam modlitwie, są tego wyrazem.