Co oznacza poświęcenie Rosji i Ukrainy
przez G. Cantaluppi
PU tych, którzy mają serce „czyste”, czyli wolne od uprzedzeń i zamknięć ideologicznych, wielkość i doskonałość Wszechświata, ujawniona na nowo przez postęp nauki, wywołuje poczucie zdumienia, które przemienia się w wdzięczność Bogu Paweł VI napisał: «Człowiek uznaje, akceptuje i kocha swoje istnienie od Boga. To właśnie postawa nazywa się religią. Religia jest zatem swobodną ratyfikacją pierwotnej relacji stworzenie-stwórca. Polega ona w istocie na wyznawaniu tej zależności, tej relacji, która klasyfikuje nasze życie w porządku ontologicznym i która leży u podstaw naszego sposobu myślenia i działania” (2 lutego 1971).
Można wyrazić religijną zależność od Stwórcy na różne sposoby, na przykład poprzez dobre uczynki, które spełniamy, gdyż są one wyrazem poddania się woli Bożej. Poświęcenie się Bogu również mieści się w zakresie „cnoty religijnej” i jest wyrazem adoracji, jak podkreśla Katechizm Kościoła Katolickiego (n. 2095).
Głównym aktem cnoty religijności jest adoracja Boga, czyli uznanie Go za Stwórcę i Zbawiciela, miłość nieskończoną i miłosierną; jest to także uznanie „nicości stworzenia”, która istnieje jedynie dzięki dziełu Bożemu; to chwalić go, wywyższać i poniżać, wyznając z wdzięcznością, że wielkich rzeczy dokonał i że jego imię jest święte, jak Maryja w Magnificat.
Dla wiary chrześcijańskiej konsekracja oznacza oddzielenie czegoś lub kogoś od świata i powierzenie tego Bogu. Jest to akt mieszczący się w zakresie pierwszego przykazania, czyli wyrażający uwielbienie należne jedynie Bogu i całkowite powierzenie się Jego Opatrzności.
Pełni także funkcję ochronną i oznacza drogę pokuty i nawrócenia. Konsekracja osobista jest rozumiana jako stałe i konsekwentne zobowiązanie się jednej lub kilku osób do przestrzegania określonego sposobu postępowania, wiernego prawu Bożemu.
Papież Franciszek dobrze to podkreślił w swojej homilii wygłoszonej 25 marca: «To nie jest magiczna formuła, nie, to nie jest to; ale jest to akt duchowy. Jest to gest pełnego zawierzenia dzieci, które w udręce tej okrutnej i bezsensownej wojny, która zagraża światu, zwracają się do Matki. Podobnie jak dzieci, kiedy się boją, idą do matki, aby płakać i szukać ochrony. Zwracamy się do Matki, wlewając w Jej Serce strach i ból, oddając się Jej. Oznacza to złożenie w tym czystym, nieskażonym Sercu, w którym odbija się Bóg, cennych dóbr braterstwa i pokoju, wszystkiego, co mamy i czym jesteśmy, aby Ona, Matka, którą dał nam Pan, chroniła nas i strzegła.
Z naszej strony: „jeśli chcemy, aby świat się zmienił, najpierw muszą zmienić się nasze serca”. Jest to droga, od której można zacząć od nowa, zmienić kurs, stać się „rzemieślnikami” pokoju, który – jak czytamy w akcie zaufania – zmarnowaliśmy.