Miesiąc luty rozpoczął się eksplozją światła i ogłoszeniem radości dla całego Kościoła, ale w przeszłości radość była udziałem dwóch starszych osób, które pragnęły ujrzeć Mesjasza. Było dwóch starców, którzy stali na straży u drzwi świątyni, aby wskazać obecność Mesjasza w ludzkim stworzeniu. Był stary Symeon, który wziął w ramiona Syna Bożego, który stał się człowiekiem, czuje satysfakcję z dni i mówi Panu, że może zamknąć oczy na ziemi, ponieważ jego uczniowie widzieli, jak boskie światło wkracza na ścieżki życia Człowiek.  

 

Przy tej okazji była też kobieta, stara Anna, która naprawdę stała się prorokiem, niosącą orędzie nieskończonego miłosierdzia Bożego i wzorem zwiastunów obecności Boga w życiu człowieka. Istotnie, jak mówi ewangelista: «Anna, córka Fanuela... również zaczęła wielbić Boga i opowiadać o Dzieciątku tym, którzy czekali na odkupienie». 

Papież Franciszek powiedział w swojej homilii podczas niedzielnej Mszy św. w Bazylice św. Piotra:

«I oto spotkanie Świętej Rodziny z tymi dwoma przedstawicielami świętego ludu Bożego. W centrum znajduje się Jezus. To On wszystko porusza, przyciąga oboje do Świątyni, która jest domem Jego Ojca.

Jest to spotkanie młodych ludzi pełnych radości w przestrzeganiu Prawa Pańskiego z osobami starszymi pełnymi radości w działaniu Ducha Świętego. Jest to szczególne spotkanie przestrzegania zasad i proroctwa, w którym młodzi są obserwatorami, a starsi prorokami! W rzeczywistości, jeśli się dobrze zastanowimy, przestrzeganie Prawa ożywia ten sam Duch, a proroctwo podąża drogą wytyczoną przez Prawo”. Kto jest bardziej pełen Ducha Świętego niż Maryja? Któż bardziej niż Maryja i św. Józef był posłuszny działaniu Boga, który poruszył kroki ludzkiej historii?

Symeon mówi Madonnie, że ten pierworodny syn jest fundamentem zbawienia ludzkości, ale ona będzie musiała mu towarzyszyć swoim udziałem i swoim macierzyńskim bólem.

Jak o świcie Zmartwychwstania będzie to kobieta, która ogłosi, że w ciemnościach grobu życie zwyciężyło śmierć, tak podczas pierwszego rozkwitu odkupienia wraz z narodzinami Jezusa, będzie to starsza kobieta, która ogłosi świt odkupienia. Pochwała i słowa stanowią dźwięk głoszenia wiary, która staje się wdzięcznością, spojrzeniem, słowem, komunią i radością oczu.

Zarówno stary Symeon, jak i starsza Anna modlili się wielokrotnie słowami z Księgi Przysłów: «Boże, proszę Cię o dwie rzeczy, nie odmawiaj mi ich, zanim umrę: trzymaj kłamstwo i kłamstwo z daleka ode mnie, nie odmawiaj mi daj mi ubóstwo lub bogactwo, ale daj mi potrzebne pożywienie, abym, gdy się nasycę, nie wyparł się Ciebie i nie powiedział: „Kim jest Pan?”, Lub doprowadzony do ubóstwa, nie kradną i nie profanują imienia mojego Boga.” 

Jest to prośba do Boga, aby zachował duszę czystą, przejrzystą jak blask prawdy, a także to, co konieczne, wystarczające do życia, aby nie popaść w zniechęcenie i oszukańcze działania. 

 Tego ranka podczas ofiarowania Jezusa w świątyni jerozolimskiej było obecnych dwóch strażników Absolutu: Symeon i Anna. Było to spotkanie wyczekiwane z niecierpliwością. Wreszcie dostrzegli w Dzieciątku, przyniesionym do świątyni przez Józefa i Maryję, ciche zaproszenie Boga, który ich powołał, aby odczuli pokorną i łagodną obecność jak dziecko, ale z przyszłością zbawienia pełną światła, aby „oświecić lud” .

Anna i Simeone nie byli ludźmi wyczerpanymi starością. „Światło tych, którzy chodzą w ciemności”, przyniesione do świątyni przez tych dwoje młodych małżonków, uderzyło w zmęczone oczy starego Symeona, który eksplodował hymnem radości: w końcu jego oczy napełniły się światłem i mógł już odciąć się od miejsca do cumowania, aby wypłynąć w stronę wieczności. Ostrzegł, że przypowieść o życiu ziemskim dobiegła końca; ale jego zachód słońca nie jest dramatem, staje przed granicą świtu: „jego oczy ujrzały zbawienie”. 

Na ustach tych dwóch mądrych starców zakwitł uśmiech nadziei.

To wydarzenie zachęca nas do modlitwy, aby nawet nasz zachód słońca był przyobleczony w światła świtu.