Święci z sąsiedztwa są pięknym obliczem Kościoła
Adhortacja apostolska Gaudete et exultate
przez Angelo Fortiego
Papież Franciszek niczym w uwerturze muzycznej nieustannie powraca do tematu radości bycia chrześcijaninem. Trzy adhortacje apostolskie Jego papieskiego Urzędu Nauczycielskiego śpiewane są w rytm radości. Pierwszą adhortację rozpoczął od Evangelii gaudium, w drugim wezwaniu do radości dodał radość jako rozkwit miłości, Amoris laetitia, a teraz, w trzeciej adhortacji, nuta radości powraca wraz z radością, która prowadzi do „Eultation Gaudete” i ekscytuj się.
Te radosne nuty stają się radosne, przechodząc przez partyturę Błogosławieństw, ewangelicznej strony, którą indyjski poeta Gandhi nazwał: „Najwyższymi słowami myśli ludzkiej”.
Montini w Mediolanie: biskup, ojciec, nauczyciel i sługa Ewangelii
Kanonizacja Pawła VI w październiku
przez Gabriele Cantaluppi
Wierny „dzisiaj idzie do kina i wszystko wydaje mu się jasne; idzie do teatru i dzieje się to samo; otwiera radio i telewizję i wszystko jest dla niego zrozumiałe”, potem „w końcu idzie na mszę i nic nie rozumie ze wszystkiego, co się przed nim dzieje”. Te słowa, zapisane w liście w sprawie edukacji liturgicznej na Wielki Post w 1958 r., cztery lata po wstąpieniu do diecezji, wystarczą, aby rzucić okiem na duszę, z jaką Giovanni Battista Montini przyjął swoje zaangażowanie na stanowisku arcybiskupa Mediolanu. Dostrzegł w panoramie narodowej Włoch specyfikę Mediolanu, miasta, które z zawrotną szybkością ruszyło w kierunku nowoczesności i rozwoju gospodarczego, w bardzo trudnym momencie historycznym, w którym wyłoniły się problemy gospodarcze odbudowy, imigracja z południa, szerzenie się ateizmu i Marksizm w świecie pracy.
Kilka pomysłów na duchowość wdowy
Wdowa objawia dwie podstawowe postawy Kościoła (oblubienicy) wobec Chrystusa (pana młodego): oczekiwanie w nadziei i pewność spotkania. Miłość małżeńska zraniona materialną nieobecnością nadal jest oczyszczana przez ból i sublimowana w pamięci, przygotowując ponowne spotkanie. Przeżywa na nowo swoje doświadczenie wewnętrznie, oświetlając je wieczną miłością.
Życie małżeńskie jest postępową edukacją do nowego sposobu bycia, gdzie tymczasowa nieobecność naznaczona rozdzierającym bólem rozłąki ustępuje miejsca duchowej więzi, która włącza to, co już zostało doświadczone, w nowy sposób życia; w relacjach rodzinnych, zawodowych i społecznych zasiewa nową miłość, której słodycz i wielkość wykracza poza to, co widać i doświadcza się zmysłami.
Duchowy wymiar miłości rozświetla i czyni relacje płodnymi nowymi pędami, nowymi doznaniami, w których miłość Boga wypełnia pustkę samotności. Wdowa, zwłaszcza jeśli żyje doświadczeniem Ordo Viduarum, mocno przeżywa dar miłosierdzia w swoim środowisku rodzinnym, zwracając uwagę na tych, którzy tego najbardziej potrzebują i rozpalając na nowo płomień nadziei w ich sercach. Po drugie, jest otwarta na potrzeby innych poprzez stałą akcję służenia i wspierania tych, którzy nie są w stanie samodzielnie przezwyciężyć trudności życiowych i potrzebują pomocnej dłoni. Wdowa pełni rolę przyjaznej osoby, która pomaga i wspiera osoby zagrożone i znajdujące się w trudnej sytuacji. Ale gdzie znajduje siłę do tak eksponowanej misji, która nosi w sercu swoją kruchość? W jednym ze swoich objawień Jezus powiedział do św. Katarzyny ze Sieny: „Nabierz sił, a Ja stanę się potokiem”. Oto sekret: wzmacniaj się mocą Chrystusa.