Boskie iskry w pięknie natury

pod redakcją Carlo Lapucci

RicZnajomość świata, w którym żyjemy, jest jedną z tych niezbędnych rzeczy, aby nie istnieć jako obcy w środowisku, które powoli staje się dla nas wrogie.

Pan, umieszczając Adama na ziemi, umieścił go w ogrodzie i pozwolił mu rozpoznać stworzenia, aby otrzymały imię (Rdz 19, XNUMX) i zaprzyjaźniły się z nową istotą Stworzenia.

Dziś dzieci spotykają w supermarketach rośliny i zwierzęta w najgorszym stanie, w jakim można je znaleźć: przedmioty spożywcze, wyrwane z otoczenia, obecnie pozbawione życia. Z tego powodu kącik, w którym odnajdziemy kawałek historii długiej przyjaźni, wielowiekowej wiedzy, metaforycznego zwierciadła i często wielkiej symbolicznej godności, jaką niektóre rośliny miały w określonych czasach, może przywrócić część bezpośredniego wiedza o naturze, która od początku rewolucji przemysłowej była nam powoli odbierana.

Niewielu wie, dlaczego na obrazach Dzieciątko Jezus w ramionach Dziewicy często trzyma w dłoni owoc lub kwiat i myślą, że to przypadek. Na przykład brzoskwinia reprezentowała prawdę i jako taka jest symbolem Chrystusa, który mówi o sobie: Ja jestem drogą, prawdą, życiem. 

Brzoskwinia (Amygdalus persica lub Persica vulgaris z rodziny Rosaceae) to roślina o niezbyt dużej wysokości, 4 - 5 metrów, z lancetowatymi liśćmi, która, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z Persji, ale wydaje się, że pochodzi z Chin. Mówi się, że do Grecji przywiózł ją wschodnia wyprawa Aleksandra Wielkiego. Uprawia się go w wielu ogrodach warzywnych i ogrodach, w pobliżu domów na terenach, które nie znajdują się w surowym klimacie. Ponieważ zrzuca swoje różowe kwiaty wcześnie, gdy jest jeszcze bez liści, pod koniec zimy, po drzewach migdałowych i morelowych, zazwyczaj w lutym - marcu zwiastuje Zmartwychwstanie.

Chrześcijanie przejęli z pogaństwa wizerunek brzoskwini połączonej z liściem, używany w ikonografii dla wskazania szczerości słów (język: liść), które pochodzą bezpośrednio z serca (owoc), a zatem stają się znakiem Prawdy. Plutarch ostrzega, że ​​język w połączeniu z sercem symbolizuje szczerość tego, co się mówi.

Owoc został poświęcony Harpokratesowi, egipskiemu bogu Horusowi, którego Grecy umieścili na swoim Olimpie jako boga Ciszy. Rzeczywiście był przedstawiany jako dziecko z palcem przy ustach w geście zachęcającym do milczenia, utrzymywania tajemnic w tajemnicy, kontrolowania języka, medytacji. Gwiazdkę często umieszczano w pomieszczeniach klasztornych, w których należało zachować ciszę.