Wspomnienie pełne błogosławieństw
- Kategoria nadrzędna: Duchowość
Matki Anny Marii Cánopi
Droga życia odbywa się w towarzystwie, a ludzie, którzy na każdym etapie opatrznościowo stoją przy nas, mają mniej lub bardziej duży wpływ na naszą historię.
Z tego powodu powinienem pamiętać długą listę osób, ale ograniczę się do kilku najważniejszych, zaczynając oczywiście od tych, którzy wprowadzili mnie w życie.
Moi rodzice: Mario i Maria Cleofe. Jego można by nazwać człowiekiem myślącym, ona kobietą mającą intuicję; połączenie racjonalności i poezji, siły i słodyczy. Mądrze pokorni, mając jedynie podstawowe wykształcenie, potrafili wyrazić w swoim życiu najprawdziwsze wartości chrześcijaństwa: silną i liczną rodzinę, odpowiedzialność za wychowanie, poświęcenie pracy, altruizm. Mogę o nich myśleć tylko w niebie, wśród tych, którzy doświadczyli błogosławieństw ewangelicznych.
Kochać Boga to umieć patrzeć braciom w oczy
- Kategoria nadrzędna: Duchowość
autorstwa Gianniego Gennariego
Kontynuujemy drogę mającą na celu poznanie naszej wiary, opartej na Pierwszym i Nowym Testamencie i wyrażonej w Credo od czasów Kościoła apostolskiego. W Biblii, stopniowo, dostosowując się do możliwości ludzi, począwszy od Abrahama, aż do Mojżesza, proroków i wreszcie apostołów, nadeszła pełna zapowiedź zbawienia w Jezusie Chrystusie. Przyszliśmy po raz ostatni, aby odkryć to w starożytnym objawieniu biblijnym, z 
Abraham, właśnie dla proroków, jedynym sposobem poznania Boga nie jest patrzenie w górę, ale rozpoznanie na podstawie faktów Jego prawdziwego obrazu w bracie-człowieku, poprzez słuchanie Jego głosu, który właśnie o to prosił w „Dziesięciu słowach”. Bóg jest „znany” – mówią nam prorocy, nawet jeśli nasza wrażliwość nie jest jeszcze przyzwyczajona do pełnego zrozumienia nowości ich słowa – tylko wtedy, gdy zostanie „rozpoznany” w swoim bracie. Przykazania, począwszy od trzeciego – widzieliśmy to aż do tego momentu – mówią jedynie o naszych relacjach z innymi ludźmi…
Rewolucja w świecie pragnień
- Kategoria nadrzędna: Duchowość
autorstwa Ottavio De Bertolisa
Dotarliśmy do końca Dekalogu i łączymy dwa ostatnie przykazania, czyli słowa, które tradycyjnie uchodzą za swego rodzaju powielenie: „nie pożądaj cudzej żony” i „nie pragnij cudzych rzeczy”. Łączymy je w jedno „nie chcieć”, które jest swego rodzaju najniższym wspólnym mianownikiem.
Aby zacząć wyjaśniać znaczenie tego słowa, musimy przede wszystkim rozróżnić „pragnienia” od „pragnień”, czyli kaprysów. Pragnienie jest czymś głębokim, co kształtuje naszą tożsamość i stanowi to, do czego Bóg nas stworzył: można więc chcieć studiować fizykę, zostać astronautą, zostać ojcem lub poświęcić się Bogu. Tego typu pragnienia same w sobie wyrażają nasze powołanie : każdy inny rodzaj doświadczenia będzie mniej znaczący i ważny dla tych, którzy je przeżyją, a pragnienia te prawdopodobnie pozostaną w nas głęboko zakorzenione, pokonując wszelkie przeciwne lub niekorzystne dowody. Dochowanie jej wierności może być trudne, ale nie jest niemożliwe, a podjęty w tym kierunku wysiłek sprawi, że poczujemy się sobą, autorami i bohaterami naszych wyborów. Prawdziwe pragnienie jest niezatarte właśnie dlatego, że ostatecznie pochodzi od Boga.
Nowe pędy w „przeoratach”
- Kategoria nadrzędna: Duchowość
Matki Anny Marii Cánopi
Pan ma plany nam nieznane, a zawsze zaskakujące. Drzewo zakorzenione na skale wyspy San Giulio, które urosło w nieprzewidywalny sposób, było gotowe do przesadzenia kilku pędów w inne miejsce. Było też wielu biskupów, którzy przychodzili i prosili nas – niemalże błagając – abyśmy umożliwili naszą obecność także ich diecezjom. Spośród licznych i ciągłych próśb udało nam się spełnić kilka.
W Dolinie Aosty 12 października 2002 roku narodził się Przeorat «Regina Pacis». Klasztor powstał w wyniku renowacji jakiegoś rustykalnego średniowiecznego „folwarku” kanoników Wielkiego San Bernardo. Jak w kołysce, otoczonej górami, obok Domu Szpitalnego Kanoników, stopniowo rozrastała się także wspólnota „Regina Pacis”, licząca początkowo siedmiu członków. Obecnie jest ich około piętnastu sióstr. Zajęcia, które wykonują, w proporcjonalnym stopniu pokrywają się z zajęciami, których nauczyli się już w opactwie na wyspie, a zwłaszcza szatami sakralnymi, ikonami i różnymi rzemiosłami.