autorstwa Gianniego Gennariego

Kontynuujemy drogę mającą na celu poznanie naszej wiary, opartej na Pierwszym i Nowym Testamencie i wyrażonej w Credo od czasów Kościoła apostolskiego. W Biblii, stopniowo, dostosowując się do możliwości ludzi, począwszy od Abrahama, aż do Mojżesza, proroków i wreszcie apostołów, nadeszła pełna zapowiedź zbawienia w Jezusie Chrystusie. Przyszliśmy po raz ostatni, aby odkryć to w starożytnym objawieniu biblijnym, z Abraham, właśnie dla proroków, jedynym sposobem poznania Boga nie jest patrzenie w górę, ale rozpoznanie na podstawie faktów Jego prawdziwego obrazu w bracie-człowieku, poprzez słuchanie Jego głosu, który właśnie o to prosił w „Dziesięciu słowach”. Bóg jest „znany” – mówią nam prorocy, nawet jeśli nasza wrażliwość nie jest jeszcze przyzwyczajona do pełnego zrozumienia nowości ich słowa – tylko wtedy, gdy zostanie „rozpoznany” w swoim bracie. Przykazania, począwszy od trzeciego – widzieliśmy to aż do tego momentu – mówią jedynie o naszych relacjach z innymi ludźmi…

Pierwsza konsekwencja: prawdziwe wielbienie, które podoba się Bogu

Stąd – choć nie powinno nas to dziwić – w Piśmie Świętym, Pierwszym i Nowym Testamencie istnieje prawdziwie nowy, unikalny w całej historii fenomenu religijnego sposób dostrzegania związku pomiędzy prawdziwą wiarą a prawdziwym kultem. „Objawienie” mówi, że tam, gdzie w bracie nie ma uznania Boga, sam Bóg odrzuca wszelki kult. Dlatego tam, gdzie nie ma sprawiedliwości i prawa, nie może być miejsca na prawdziwe uwielbienie skierowane do prawdziwego Boga, Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, Boga proroków ogłaszających nadejście Mesjasza.
Kult? W tradycyjnej wizji wszystkich religii mówienie o kulcie oznacza przywoływanie rzeczywistości, która ma konkretną nazwę: ofiara…
W związku z tym, niemal w nawiasie, warto przypomnieć, że nawet tam, gdzie najmniej się tego spodziewasz, nawet w umysłach wielu mężczyzn, którzy również uważają się za kulturalnych i poinformowanych, utrzymuje się poważne nieporozumienie na temat tak zwanego „poświęcenia” Izaaka” ze strony Abrahama (Rdz 22). Kiedy wspominamy tę biblijną stronę, zwykle pojawiają się wielkie skandale. Nawet w niedawno wydanej, szeroko czytanej książce można przeczytać, że autor, Vito Mancuso, ostrzega syna, że ​​ten fragment Biblii jest nieludzki i nie należy go traktować poważnie, jest to przejaw barbarzyństwa, które jest także częścią żydowskiego -Religia chrześcijańska... Na pierwszy rzut oka może się to wydawać słuszną myślą. Jeśli jednak chcemy rozmawiać poważnie, prawda tekstu biblijnego czytanego z niezbędną rygorystycznością jest dokładnie odwrotna. Ten fragment Księgi Rodzaju, sprzeczny ze wszystkimi starożytnymi tradycjami religijnymi, jest zapowiedzią, że Bóg Abrahama nie żąda już, jak wszyscy dotychczasowi, a także w pierwotnym plemieniu patriarchy, ofiary z najcenniejszych rzeczywistości za życie mężczyzny, pierworodnego syna. Był to zwyczaj niezwykle rozpowszechniony w starożytności: jako przykład przywołujemy historię Agamemnona i Ifigenii z wielkiej greckiej poezji dramatycznej oraz ofiary z ludzi spotykane we wszystkich religiach pierwotnych. Oczywiście: historia biblijna jest dramatyczna. Abraham nakazuje synowi przynieść drewno i wyrusza. Bierze nóż i przynosi ogień, a Izaak, który idzie obok niego, wskazuje, że jest tam wszystko – nóż, drewno i ogień – ale nie ma ofiary. Abraham ma śmierć w sercu, ale jest świadomy, że jego starożytna religia również zakłada tego rodzaju ofiary, akt kultu, który ofiarował „bogu” najcenniejszą rzeczywistość i odpowiedział: „Pan, mój syn, zapewni ofiarę !" przygotowuje wszystko do ofiary ostatnim aktem swojej pierwotnej wiary. Ale „Pan”, „ten” Pan zatrzymuje gotową rękę. Dlatego opowieść biblijna sygnalizuje koniec ofiar z ludzi, typowy dla wszystkich współczesnych religii, i zapowiada coś, o czym wcześniej nie słyszano. Zamiast się zgorszyć, musimy zrozumieć, że tutaj dzieje się to jako odwrócenie religii wymyślonej przez ludzkie potrzeby.
Jest to prymitywna zapowiedź Boga, który nie żąda ofiar, ale – jak zaczęliśmy widzieć w ostatnim odcinku – prosi o sprawiedliwość i prawa. I tak prorok Izajasz, po wiekach doświadczenia nowej wiary, ukazuje nam oburzenie Boga z powodu kultu, który Go nie rozpoznaje, bo Go naprawdę nie słucha i depcze Jego „słowa” (Haddebarìm, przykazania Dekalogu”: «Co mnie obchodzi wszystkie wasze ofiary? Mam dość waszych holokaustów... Nie lubię krwi byków, baranków i kozłów, kiedy przychodzicie do mnie, kto was o to prosił przyjść i deptać moje dwory? Przestańcie przynosić mi bezużyteczne prezenty, ich zapach budzi we mnie odrazę, nowi, soboty, zgromadzenia, nie mogę już znieść zbrodni i powagi. Nienawidzę waszych nowiów i waszych pielgrzymek, z całego serca zamykam oczy Nie ma sensu mnożyć waszych modlitw, nie wysłuchuję was, bo wasze ręce są pełne krwi, obmyjcie się, oczyśćcie się, przestańcie czynić zło, nauczcie się czynić dobro, szukajcie dobra, pomóżcie ”. uciśnionych, oddajcie sprawiedliwość sierocie, brońcie sprawy wdowy. (Izajasz 1.11-17).
Być może wciąż jesteśmy tym zaskoczeni. Być może nie jesteśmy jeszcze przyzwyczajeni do przypominania sobie podobnych słów, ale jest to pisane i podpisywane jako Słowo Boże od 3000 lat. Jest to dalsze potwierdzenie i konsekwencja tego, co widzieliśmy wcześniej, a mianowicie olśniewającego objawienia – zupełnie nowego –. że jedynym sposobem poznania Boga jest rozpoznanie Go w innych, zwłaszcza w uciśnionych, w sierocie, wdowie. Co więcej, robiąc krok naprzód, będzie to to samo, co św. Jakub w swoim Liście ogłosi z tą na pierwszy rzut oka wywrotową definicją prawdziwej religii: „Czysta i nieskalana religia przed Bogiem, naszym Ojcem, to jest: pomaganie sierotom i wdowom w swoich uciskach i zachowajcie czystość od tego świata” (Jak. 1, 27).

Tak między nami, nie wdając się od razu w szczegóły, prawdziwa „teologia wyzwolenia” nie została wymyślona przez teologów Ameryki Południowej, ale wymyśliła ją Biblia. Na wieki zapomnieliśmy o wyzwalającym żądaniu całego Starego Testamentu, potwierdzonym w Nowym tą jedyną definicją religii, którą właśnie przeczytaliśmy u św. Jakuba.
Ku orędziu chrześcijańskiemu: potwierdzenie i nieskończone zwycięstwo
Należy to, choć trzeba przeprowadzić całą dyskusję, doprecyzować, zbudować, myśląc o historii 2000 lat wiary chrześcijańskiej, o istocie zawsze aktualnej: Bóg, który zawsze był ukryty, „objawia się” i można skutecznie poznać tylko wtedy, gdy króluje sprawiedliwość i dobro, współczucie i szczerość, miłość i miłosierdzie. Ale to jest także pierwszy fakt nowego objawienia prawdziwego Boga, które podsumowuje wszystko, co nazywamy Starym lub Pierwszym Testamentem, co dla nas jest właśnie obietnicą i przesłanką „Nowego”. Posłuży to zasadniczo do przedstawienia sprawdzonego, powiedziałbym materialnego, konkretnego i żywego dowodu w osobie Jezusa z Nazaretu: Bóg utożsamia się z człowiekiem przez łaskę, Bóg znajduje się w sierocie, Bóg jest w najmniejszym z moich braci. Żadna religia nie tak humanizowała Boga i nie przebóstwiła człowieka jak wiara chrześcijańska, żaden człowiek nigdy nie odważył się ogłosić siebie Synem Bożym, jedno z Bogiem, samym Bogiem: tylko Jezus z Nazaretu. (Jana 10, 30 i 38).
Ci, którzy uważają Jezusa za wielkiego filozofa, wielkiego dobroczyńcę ludzkości, ale nie wierzą, że jest „Drogą, Prawdą i Życiem” (J 14,6), mają niepełną wizję postaci Mesjasza. Próba nakreślenia mniej niekompletnego jest zadaniem naszej dalszej drogi, ale wydaje się właściwe w tym miejscu, na zakończenie tego skromnego fragmentu, wskazać, że właśnie w pierwszym piśmie Nowego Testamentu, w pierwszym Liście do Tesaloniczan i właśnie w pierwszych wersetach jest już cała nasza wiara, jest cała prawda Boża i cała prawda naszej wiary w Boga, objawiona i dana w Jezusie Chrystusie. Istnieje bowiem cała Trójca Święta i jest nasze życie zbudowane z wiary, nadziei i miłości. Warto przeczytać dla wielu, którzy twierdzą, że wiara chrześcijańska była stopniowo rozwijana w pierwszych wiekach przez późniejszą myśl filozoficzną i teologiczną. Spróbujmy przeczytać: I Tes. 1, 1-6. Niczego nie brakuje, a jest to pierwszy tekst całego Nowego Testamentu...