Prorok Jeremiasz otrzymuje od Boga polecenie grożenia nieszczęściem, podczas gdy ludzie chcą tylko dobrych wieści. Swoim współczesnym i nam ogłasza, że ​​wojna nigdy nie przyniesie pokoju

 autorstwa Rosanny Virgili

Jeremiasz jest prorokiem nieszczęsnym: powołany jest przez Boga, aby udać się do „narodów” i oznajmić miecz, głód, zarazę. Musi ostrzec Jerozolimę, że wkrótce zaatakuje ją wojna i że cudem będzie ucieczka przed nią. W historii jego powołania mówi się, że Pan pokazał mu przechylony od północy garnek, z którego żrący płyn mógł śmiertelnie wylać się na Miasto Dawida (por. Jr 1, 13). Była to metafora ruiny, jaka na nią spadnie, naruszając życie jej mieszkańców.

Dla Jeremiasza, syna ludu Izraela, również zrodzonego z tej „matki”, którą dla wszystkich Żydów była Jerozolima, rozmowa z nią o oblężeniu, o mieczu i końcu, była naprawdę niekończącym się bólem! Słowa, których prorok nigdy nie chciałby wypowiedzieć przeciwko swoim braciom. Ale to było to, co nakazał mu Pan.

Jeremiasz był lojalnym, szczerym i autentycznym młodym mężczyzną. Otrzymał jednak od Boga trudne powołanie. Ujawnia to w jednej z najbardziej wzruszających i najgłębszych ze swoich Wyznań: «Uwiodłeś mnie, Panie, i dałem się uwieść, zadałeś mi przemoc i zwyciężyłeś. Codziennie stawałem się obiektem kpin; wszyscy ze mnie drwią […]. Powiedziałem sobie: nie będę już o nim myśleć, nie będę już mówił w jego imieniu! Ale w moim sercu był ogień płonący, trzymany w moich kościach; Próbowałem go powstrzymać, ale nie mogłem” (20, 7-9). Powodem sprzeciwu Jeremiasza wobec Boga było właśnie słowo, które miał przekazać Żydom: «Kiedy mówię, muszę krzyczeć, muszę krzyczeć: przemoc! Ucisk!" (20, 8).

Prawda była taka, że ​​zbliżał się do nich terror wojny. Prawdę, której jego współobywatele nie chcieli słyszeć, której nie traktowali poważnie. Nawet naśmiewali się z niego, powtarzając jego groźne słowa: «Tak więc słowo Pańskie stało się dla mnie przez cały dzień powodem do wstydu i szyderstwa […]. Słyszałem oszczerstwa wielu: Wszędzie terror!» (20, 8b.10). Ludzie woleli słyszeć słowa „pokoju”! I tak ostatni królowie Judy, aby zapewnić ludziom dobro, próbowali ich zadowolić – i oszukać! – słowami fałszywych proroków.

Po raz pierwszy w Piśmie Świętym rozprzestrzenia się zjawisko fałszywych proroctw. Wielu było ludzi, którzy oddawali się na służbę propagandzie władców, głosząc, że wszystko jest w porządku, że nie ma się czym martwić i że słowo Jeremiasza jest bezpodstawne, typowe dla szaleńca, w które nie należy wierzyć, ponieważ nie przyszedł od Boga. Musiał milczeć! Oznacza to, że żaden głos prawdy nie musiał przełamać grubej zasłony kłamstw. Z tego powodu Jeremiasz, lojalny prorok Boży, był znienawidzony przez wszystkich, przez zwykły lud, a jeszcze bardziej przez kapłanów świątyni, urzędników królewskich i fałszywych proroków. Z tego powodu wzniósł swoje błaganie do Pana, rzucając ostre obelgi pod adresem (fałszywych) proroków: «Serce pęka mi w piersi, drżą wszystkie moje kości [...] Ziemia jest pełna cudzołożników; z powodu klątwy cała ziemia pogrąża się w żałobie, wyschły pastwiska stepowe [...] Nawet prorok, nawet kapłan są niegodziwi, nawet w moim domu znalazłem ich niegodziwość. Wyrocznia Pana” (23-8). Jeremiasz wije się z bólu na widok szkód, jakie kłamstwa fałszywych proroków i bezbożność kapłanów wyrządzają nie tylko ludziom, ale także ziemi. A odpowiedzialność tych, którzy – powiedzielibyśmy dzisiaj – zarządzają informacją, ukrywając rzeczywistość, jest ogromna.

Rzeczywiście, ówczesnych proroków można porównać do dzisiejszych dziennikarzy: ich władza była bardzo silna i decydowała o losach ludu. Z powodu ich zepsucia Bóg zaprasza Izraela, mówiąc: «Tak mówi Pan Zastępów: Nie słuchajcie słów proroków, którzy wam prorokują; wprawiają was w szaleństwo, ogłaszają wam fantazje swego serca, a nie to, co pochodzi z ust Pana. Tym, którzy gardzą słowem Pańskim, mówią: Pokój będziecie mieli!, a tym, którzy uparcie podążają za głosem serca: Nie dosięgnie was nieszczęście!. Ale kto był świadkiem rady Pana, kto ją widział i słyszał Jego słowo? Kto zwrócił uwagę i był posłuszny?  […] Nie posłałem tych proroków, a oni biegną; Nie mówiłem do nich, a oni prorokują” (23-16). Nie ma większego zła, jakie prorok może sprowadzić na swój lud, niż głoszenie pozoru wojny jako pokoju. Gdy zbliża się wojna, mówią o pokoju, zagadując znaczenie i treść samego słowa.

To, co dzieje się również dzisiaj, wydarzyło się w Jerozolimie: ludzie myślą, że pokój jest owocem wojny. Niech nie ostrzega się ludzi przed prawdą: że z wojny przychodzi śmierć, a nie życie, a życie jest pokojem. W obliczu arogancji fałszywych proroków, którzy twierdzą, że przemawiają w imieniu Boga, Jeremiasz mówi: «Oto występuję przeciwko prorokom kłamliwych snów – wyroczni Pańskiej – którzy je opowiadają i zwodzą mój lud kłamstwami i przechwałkami. Ani ich nie wysłałem, ani nie wydałem im żadnego rozkazu; w ogóle nie przyniosą korzyści tym ludziom. Wyrocznia Pana” (23, 32). Odrzucenie przez Boga fałszywych proroków jest jasne, podczas gdy zachowuje on lojalne i wierne głosy, które często ujawniają – jak to miało miejsce także w przypadku Jezusa – oznaki sprzeciwu. Głosy, które nie oszukują ludzi, ale starają się pomóc im w budowaniu przyszłości autentycznego pokoju. Ostatecznie ich słowo będzie silniejsze niż jakiekolwiek uparte kłamstwo. Bo Pan mówi: „Czyż moje słowo nie jest jak ogień – wyrocznia Pana – i jak młot rozłupujący skałę?” (23, 29).