it IT af AF zh-CN ZH-CN en EN tl TL fr FR de DE iw IW ja JA pl PL pt PT ro RO ru RU es ES sw SW vi VI

Rosanna Virgili

Kobiety i narodziny Kościoła 

LHistoria pierwotnego Kościoła to historia stale wyłaniającej się rzeczywistości, doświadczenia wiary, które urzeczywistnia się w historii i zawsze się odradza, spotkań, które odbywały się pod przewodnictwem i natchnieniem Ducha. Pierwszym miejscem zamieszkania wspólnoty chrześcijańskiej jest pomieszczenie «na piętrze, gdzie się spotykali» (Dz 1, 13): miejsce zgromadzeń, które w oryginalnym języku Nowego Testamentu, greckim, zwane jest ekklesia, czyli „Kościół”.

Nazwa świadczy zatem, że Kościół jest przede wszystkim rzeczywistością duchową, moralną, emocjonalną, na którą składają się relacje, więzi między ludźmi, a nie zewnętrzny aparat. Kościół jest „ciałem” z ciała i charyzmatów, które nie żyje z metaforycznej sumy swoich członków, ale z komunii między nimi, w pieczęci Ducha. Pierwsza Pięćdziesiątnica, zwana Pięćdziesiątnicą Żydów, dokonuje się właśnie w tym pierwszym „pokoju”, w Wieczerniku, któremu przewodniczy Maryja, Matka Jezusa; z tego powodu papież Franciszek pisze, że „w rzeczywistości kobieta, Maryja, jest ważniejsza od biskupów” (Ewangelia Gaudium, 104). Prowadzeni przez Ducha apostołowie i uczniowie zawsze będą widzieć, jak w domach niektórych kobiet powstają nowe Kościoły. 

Dom Marii (Dzieje Apostolskie 12,12-17)

Jest to dom w Jerozolimie, w którym jako właścicielkę spotykamy kobietę: «Maryję, matkę Jana, zwanego Markiem» (Dz 12,12). Staje się piątą „Marią” po ewangelicznych: Marii z Nazaretu, Marii z Betanii, Marii, matki Kleofasa (matki Jakuba Mniejszego i Józefa), Marii z Magdali. Syn tej Marii jest postacią wybitną: to Marek, znany jako ten, który nadał imię i tytuł drugiej Ewangelii, uważanej dziś za Ewangelię zawierającą źródło informacji o Jezusie, z którego korzystają inni ewangeliści, zwłaszcza Mateusza i Łukasza (Ewangelie synoptyczne). W domu matki Marka „wielu zebrało się i modliło”, z pewnością nie wyłączając jej syna, który w związku z tym musiał się od niej wiele dowiedzieć o Panu. Maria miała sługę o imieniu Rode („róża”); to ona, służąca, rozpoznała głos Pietro pukający do drzwi. W obliczu powszechnego niedowierzania: «Poznawszy głos Piotra, z radości nie otworzył drzwi, ale pobiegł oznajmić, że Piotr jest na zewnątrz. Bełkoczesz!, mówili jej. Ona jednak upierała się, że tak właśnie było” (Dz 12, 14-15). Prześladowany na śmierć, cudownie uwolniony z łańcuchów, Piotr odnowiony w wierze postanawia wrócić do domu, do domu Maryi. Z historii Dziejów Apostolskich o tym „Kościele” wynika, że ​​jest to rodzina oparta jednak na wierze w zmartwychwstałego Pana i na miłości braterskiej, a nie na więzach pokrewieństwa i krwi. 

Dom Lidii (Dzieje Apostolskie 16, 11-15.40) 

Odchodzący Kościół postępuje uskrzydlonymi i zdecydowanymi śladami Pawła, apostoła w miastach pogańskich. Pierwszym Kościołem europejskim, który powstał poza Judeą, był Kościół w Filippi, który urodził się nad brzegiem rzeki i osiadł w domu Lidii. Cudzoziemka – w porównaniu do Żydów – która modli się razem z innymi kobietami przed synagogą, która podróżuje w celach handlowych jako kupiec (w rzeczywistości pochodziła z Tiatyry, ale była w Filippi). Prawdziwa „kobieta świata”! „Zmusi” Paolo i Silę do pozostania w jej domu, którego jest głową rodziny, a Paolo zostanie. Oto nowy aspekt rodzącego się Kościoła: jest on „budowany” w rodzinie, jest rozpoznawany tam, gdzie jest dwóch lub trzech zgromadzonych w imię Pana, świeccy, dowolnej przynależności i pochodzenia. Lidia posiada charakterystyczny znak o wielkiej wartości symbolicznej: jest handlarką fioletem. Kolor tkaniny, który wyróżnia namiot Boga wśród Jego ludu, kapłaństwa i rodziny królewskiej. A zatem mamy tu trzeci przykład domu/Kościoła, w którym mężczyźni i kobiety, starcy i dzieci, tubylcy i obcokrajowcy będą się gromadzić, aby się modlić i dzielić stołem braterskiej agape; jest Bóg, jest płomień Ducha Zmartwychwstałego Pana.

Dom Akwili i Pryscylli (Dzieje Apostolskie 18, 1-3) 

Innym domem jest ten, w którym narodził się wielki Kościół w Koryncie, będący kamieniem węgielnym w eklezjologii Pawła (pomyśl o autorytecie dwóch listów, które napisze Paweł). Tym razem największym zainteresowaniem będzie zobaczyć, jak rodzi się Kościół i na jakich elementach jest zbudowany. Pryscylla i Akwila to Żydzi, którzy mieszkali w Rzymie, następnie wypędzeni z miasta edyktem Klaudiusza (49/50 p.n.e.) schronili się w Koryncie. Paweł właśnie poniósł największą porażkę apostolską, a mianowicie Aten (zob. Dz 17, 22-34). Oto ludzie i doświadczenia życiowe, z których narodziła się wspólnota koryncka: są uchodźcy/odrzuceni/prześladowani (Akwila i Pryscylla) oraz odrzuceni bez żon i dzieci, bez bogów, bez rodziny, jak Paweł, którzy spotykają się i zaczynają żyć pod tym samym dachem. Na bazie wzajemnej akceptacji rodzi się nowa rodzina: Paolo jest swego rodzaju adoptowanym synem Akwili i Pryscylli, a para jest także duchowo „adoptowana” przez Paolo; tak jak Jezus wyobrażał sobie, gdy mówił do swoich uczniów: „Kto pełni wolę mojego Ojca, który jest w niebie, ten jest moim bratem, siostrą i matką” (Mt 12, 50). Kościół w Koryncie opiera się na braterstwie, wspólnocie dóbr, pracy, modlitwie i służbie. Symbolem i wzorem tego Kościoła jest namiot: „właściwie zajmowali się wyrobem namiotów” (Dz 18, 3). Pamięć dotyczy ruchomego domu Bożego, wzniesionego poza obozem Izraela, w którym znajdował się przybytek i Arka Przymierza. Ujawnił się jako towarzysz swego ludu w długiej i trudnej drodze wyjścia. Oto Kościół: dom, rodzina, miejsce przyjaźni i przymierza, w którym zamieszkuje Ciało Pańskie.