Mówienie o pragnieniu w odniesieniu do życia duchowego mogłoby budzić dyskomfort, prawdopodobnie wierząc, że mamy do czynienia z jego najbardziej podstępnym wrogiem: tak naprawdę, co by się stało, gdyby pragnienia puściły wodze swobodzie? Gdzie by się to skończyło? Porzucenie pragnień może prowadzić do życia nieokiełznanego, podatnego na impulsy, sprzeczne z wybranymi wartościami. Być może także z tych powodów na pożądanie patrzono z podejrzliwością, interpretując dwa ostatnie przykazania w następujący sposób: „nie pragnij, a będziesz miał spokojne życie”.

Pragnienie mogło także przywołać największe cierpienie doznane w życiu, nieodwzajemnione uczucie, zdradzoną przyjaźń, piękny niezrozumiały gest... szereg sytuacji, w których otwarcie się na siebie i wyrażenie tego, co było najdroższe, doprowadziło do uderzenia w sercu z konsekwencjami, które można sobie wyobrazić: stąd kolejny wniosek, że życie bez pragnień jest w sumie spokojniejsze, bez zbyt wielu wstrząsów, nieoczekiwanych wydarzeń, a zatem ostatecznie bardziej uporządkowane i łatwiejsze do opanowania.

Wiele propozycji duchowych faktycznie próbuje wprowadzić w życie ten stan spokoju ducha: pomyślmy o buddyzmie, który dąży do całkowitej niewzruszoności poprzez wygaszenie pragnień, uważanych za źródło cierpienia i zła. Pomyślmy jeszcze raz o projekcie kulturalnym, który powstał w Europie w następstwie rewolucji naukowej, który chciał poddać wszystko kryterium rozumu, jedynego zdolnego nadać bytowi stabilny kierunek, gwarantowany przez wykonywanie technicznych racjonalność i naukowość, resztę pozostawiając obszarowi dyskusyjnemu, o którym można powiedzieć wszystko i wszystko, co jest przeciwieństwem.

Jednak, co ciekawe, od czasów Oświecenia człowiek w Europie staje się coraz mniej rozsądny: w rzeczywistości, jeśli pragnienia pojmie się jako przeciwników w konflikcie z rozumem, kto zwycięży? Czy to prawda, że ​​można wyeliminować z życia pragnienia i emocje?

Pragnienia nie można tak łatwo wymazać; bez niej nawet wola pozostaje osłabiona, jak widać za każdym razem, gdy pragnienie i wola są ze sobą w konflikcie: jak długo w tym przypadku wola może się opierać? I za jaką cenę może to zrobić? Psycholog R. May zauważa w tym względzie: „Pożądanie wnosi do woli ciepło, treść, wyobraźnię, dziecięcą zabawę, świeżość i bogactwo. Wola daje samokierunek, dojrzałość pragnień. Wola chroni pragnienie, pozwalając mu trwać bez podejmowania nadmiernego ryzyka. Jeśli masz tylko wolę bez pragnień, masz sterylnego, neopurytańskiego wiktoriańskiego mężczyznę. Jeśli masz tylko pragnienia bez woli, masz wymuszoną, zniewoloną, infantylną osobę, dorosłego, który pozostaje dzieckiem.” 

Pragnienia i uczucia stanowią podstawowy element życia psychicznego, intelektualnego i duchowego, są źródłem wszelkiej aktywności; wydają się na pierwszy rzut oka chaotyczną i skomplikowaną całością w oczach racjonalności formalnej, a przecież odwołują się do rzeczywistości zasadniczych i niezbędnych, które nadają życiu smak, bo czynią je ciekawym, „smacznym”. Św. Tomasz ostro kojarzy pragnienie z samym aktem widzenia, który sam w sobie jest operacją selektywną, skupiającą się na tym, co chwyta za serce: „Gdzie jest miłość, tam spocznie oko”.

Pożądanie zajmuje także zasadnicze miejsce w samym objawieniu biblijnym, w odróżnieniu od innych tradycji religijnych, do tego stopnia, że ​​stanowi specyficzny aspekt relacji z Bogiem: «Biblia pełna jest zamętu i konfliktu wszelkich form pragnień. Oczywiście dalekie jest od aprobowania ich wszystkich, ale w ten sposób wykorzystują całą swoją siłę i nadają całej wartości istnieniu człowieka” (Galopin-Guillet). Nie możesz kochać innych, jeśli nie kochasz siebie, nie przyjmując dziedzictwa własnego uczucia.

Z drugiej strony, te właśnie lęki wskazują na siłę i rolę, jaką pożądanie odgrywa w życiu. Naprawdę jest w stanie rozpalić całą istotę, dodać siły, odwagi i nadziei w obliczu trudności, nadać smak i kolor działaniom. Często właśnie brak chęci stanowi przełom pomiędzy udanym, spójnym i trwałym projektem a tysiącem ambicji i teoretycznych „dobrych intencji”, którymi, jak mówią, piekło jest wybrukowane: na etapie czystego szkicu pozostaje właśnie brak prawdziwego pragnienia kontynuowania ich. Ta sama wartość staje się piękna i łatwo osiągalna, gdy jest atrakcyjna; nawet z moralnego punktu widzenia można dokonać wielkich zmian, jeśli uzna się je za atrakcyjne dla podmiotu: „Dobre zachowanie jest ważne w tej mierze, w jakiej jest owocem pragnienia dobra. Bardziej niż bycie dobrym ważne jest, aby chcieć stać się dobrym” (Manenti).

Pragnienie bowiem pozwala nam dokonać jedynego rodzaju transformacji, która jest trwała w życiu, czyli „zmiany zdolności do zmiany”: pozwala nam to przywrócić porządek w nieporządku. W tym przypadku przeprowadzana jest radykalna restrukturyzacja siebie, kładąca podwaliny pod osiągnięcie tego, czego się chce. Ignacy nazywa to „uporządkowaniem swojego życia”.