Korzystny czas miłosierdzia
Pożyczony
przez Angelo Fortiego
Miłosierdzie: to słowo odsłania tajemnicę SS. Trójca. Miłosierdzie: jest to akt ostateczny i najwyższy, z którym Bóg wychodzi nam na spotkanie. Miłosierdzie: to podstawowe prawo, które żyje w sercu każdego człowieka, gdy szczerze patrzy na brata, którego spotyka na drodze życia. Miłosierdzie: jest drogą, która jednoczy Boga i człowieka, ponieważ otwiera serce na nadzieję bycia kochanym na zawsze, pomimo ograniczeń naszego grzechu. Droga wielkopostna jest poszukiwaniem oblicza Boga, którego zbyt często nie dostrzegamy zaćma naszej pychy; w istocie Wielki Post jest sakramentem trwającym czterdzieści dni, podczas którego wszystko, czego Jezus dokonał w swoim ziemskim życiu, przechodzi przez osmozę, niczym transfuzja w nasze życie. Sakrament jest widzialnym znakiem, w którym możemy doświadczyć konkretnej obecności Chrystusa Jezusa, który nas uzdrawia, przebacza, karmi, wzmacnia nasze życie, a przede wszystkim czyni nas zdolnymi do kochania.
Wdzięczność, pasja i nadzieja
Na zakończenie Roku Życia Konsekrowanego
przez ojca Donato Cauzzo
Uroczystością, która odbędzie się we wtorek 2 lutego w Bazylice św. Piotra, pod przewodnictwem Ojca Świętego Franciszka, zakończy się ten szczególny Rok poświęcony, z woli samego Papieża Franciszka, życiu konsekrowanemu. Długi rok, który trwał 14 miesięcy (rozpoczął się 30 listopada 2014 r.), który obfitował w różnorodne inicjatywy w Watykanie i w wielu częściach świata. Choć nie dysponujemy dokładnymi danymi, możemy wierzyć, że nie tylko w Rzymie, ale w każdym narodzie i chyba w każdej diecezji świata katolickiego istniała chęć uczczenia w jakiś sposób tego szczególnego „czasu łaski” dla osób konsekrowanych i całego ludu Bożego. Czy można już podjąć próbę choćby tymczasowej oceny? Czy możemy powiedzieć, że to, czego oczekiwał od tego Roku Papież Franciszek, przynajmniej w pewnym stopniu zostało osiągnięte? Z pewnością nie był to rok triumfalnych uroczystości. Choć pod wpływem wezwania papieża Franciszka, aby „spojrzeć na przeszłość z wdzięcznością”, ze wszystkich stron świata złożono wielkie i jednomyślne podziękowania Panu za ogromne dobro, jakie osoby konsekrowane wyświadczyły w ciągu minionych stuleci. Ale to chyba nie była nuta dominująca.
Miłość, która wybacza. Czułość, która ratuje
Rozpoczęcie Roku Miłosierdzia
Pięćdziesiąt lat temu, na zakończenie Soboru Ekumenicznego Watykańskiego II, Paweł VI w imieniu biskupów całego świata, sporządzonymi w ciągu wielomiesięcznych prac dokumentami soborowymi, powierzył całemu Kościołowi zadanie bycia Samarytaninem „ludzkości”. Kościół „ekspert człowieczeństwa” słuchał sugestii Ducha Świętego w harmonii ze słuchaniem radości i cierpień całej ludzkości. Dokumenty soborowe są słowami dojrzałymi na fali zaangażowania duszpasterskiego, mającego na celu wyposażenie samego Kościoła, „Matki i Nauczycielki”, w skuteczne narzędzia do nadawania duszy czasowi i boskiej iskry dla chrześcijan zaangażowanych w budowanie zaplanowanego Królestwa przez Chrystus, którego obecność wśród nas urzeczywistniła się w Jego Zmartwychwstaniu.